Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej

(http://cdn25.se.smcloud.net/t/photos/t/322373/orka-museum-of-natural-history-nowy-jork-muzealna-orka_19673290.jpg)

 Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej (ang. American Museum of Natural History) – położone na Manhattanie przy 79 ulicy i Central Park West w Nowym Jorku.

 Jest jednym z najbardziej znanych muzeów historii naturalnej na świecie. Zostało założone w 1869. Obejmuje teren o powierzchni 81 tys. m² i składa się z 25 połączonych ze sobą budynków. Jego zbiory liczą 32 mln eksponatów, na które składają się gatunki organizmów oraz artefakty, dwa nowoczesne laboratoria molekularne oraz jedną z największych na półkuli zachodniej bibliotek o historii naturalnej.

Muzeum pełni ważną funkcję edukacyjną. Jest odwiedzane corocznie przez prawie 5 mln zwiedzających w tym wielu nauczycieli z uczniami oraz zwykłych obywateli.

Muzeum Historii Naturalnej w Londynie

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5f/London_-_Natural_History_Museum_interior.jpg)

 Muzeum Historii Naturalnej (ang. Natural History Museum) w Londynie jest jednym z trzech wielkich muzeów znajdujących się przy Exhibition Road w South Kensington. Prace nad budynkiem rozpoczęto w 1873, a zakończono je w 1880. Oficjalne otwarcie odbyło się w 1881.

 Kolekcja muzeum liczy ponad 70 milionów eksponatów, a całość dzieli się na 5 głównych działów: botanika, entomologia, mineralogia,paleontologia i zoologia. Dużą popularnością cieszy się symulowane trzęsienie ziemi, którego mogą doświadczyć zwiedzający oraz galeria dinozaurów, gdzie znajduje się ryczący, ruchomy dinozaur-robot. W głównym holu znajduje się odlew szkieletu diplodoka. W muzeum tym można wielu eksponatów dotknąć, spróbować, wykonać różne symulacje i eksperymenty, a całość jest głównie przeznaczona dla młodszych, choć starsi też mogą się wiele nauczyć. Znajduje się tam m.in. kolekcja ryb, płazów, gadów, ptaków issaków w różnych stadiach ewolucji. Na samym szczycie galerii znajduje się plaster wycięty z pnia sekwoi o średnicy 6 metrów.

Oliver Twist, R. Polański

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/az/2/26/Oliver_Tvist_(film).jpg)

 Oliver Twist jest filmową adaptacją powieści Charlesa Dickensa o tym samym tytule. Film przedstawia losy nadzwyczaj grzecznego i dobrego chłopca - Olivera, którego życie nie rozpieszcza: osierocony przez rodziców ucieka z sierocińca, a za cel swojej wędrówki obiera Londyn. W drodze ku wielkiemu miastu napotyka wiele zła, nienawiści i ksenofobii ludzkiej, ale także ciepło i bezinteresowną miłość. Londyn otwiera przed małym chłopcem wielki świat pełen, jak się niedługo okazuje, przestępstw i fałszerstwa. Malec trafia do gangu małych przestępców-złodziejaszków i szkoli się pod okiem "doświadczonego" Fagina. Dzięki pierwszej wpadce Oliver trafia do domu bogatego starca, który chce się nim zaopiekować. Jednak losy chłopca wydają się być w bardzo złych rękach.

Ogniem i mieczem, J. Hoffman

(http://1.fwcdn.pl/po/01/37/137/6900290.3.jpg)

 Film jest adaptacją pierwszej części Trylogii Henryka Sienkiewicza, która opowiada o wielkich namiętnościach - miłości i nienawiści, zazdrości i żądzy władzy. 

 Kresy Wschodnie, XVII w. Zbliża się wojna pomiędzy Rzeczpospolitą a Kozaczyzną. Jan Skrzetuski, żołnierz chorągwi Księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, wraca z Krymu i przypadkiem uwalnia z rąk opryszków dowódcę Kozaków, Bohdana Chmielnickiego. Wracając do Łubniów, pomaga Helenie Kurcewiczównie i zakochuje się w niej na umór. Nie wie jednak, że kobieta została już obiecana innemu mężczyźnie, Bohunowi.

Dług, reż. K. Krauze

(http://1.fwcdn.pl/po/07/81/781/6900968.3.jpg)

 Scenariusz filmu Dług, nakręconego w 1999r. przez K. Krauzego, bazuje na autentycznych wydarzeniach, do których doszło w Polsce w połowie lat 90. XX w. Bohaterami jest dwójka młodych ludzi - Adam i Stefan, którzy planują otworzyć nowoczesną fabrykę, ale nie mogą zdobyć pieniędzy. Wkrótce stają się ofiarami szantażysty, który zażąda od nich spłaty wyimaginowanego długu. Bezradni, osaczeni, niedostrzegający wyjścia  tej sytuacji, podejmą desperacki krok, który zmieni ich z ofiar w katów 

 Dług to dramat psychologiczny, wstrząsające studium błędnego koła terroru i strachu. Pokazuje on ciemną stronę natury człowieka. W filmie zdumiewa moze mniej sam czyn, a bardziej sposób, w jakim go dokonano. Sceny morderstwa zostały ukazane z całym drastycznym, odrażającym okrucieństwem. 

Faraon, reż. J.Kawalerowicz

(http://merlin.pl/Faraon_Jerzy-Kawalerowicz,images_big,19,K630.jpg)

 Film Faraon J. Kawalerowicza z 1966r. to dosyć wierna adaptacja powieści Bolesława Prusa. Reżyser, podobnie jak to było w literackim pierwowzorze, skupił się na historii młodego faraona Ramzesa XIII, który obejmuje władzę w trudnym dla państwa momencie.

 Zaróno film, jak i powieść przedstawiają mechanizmy władzy, dworskie intrygi i walkę różnych stronnictwm czyli to, co dzisiaj określa się słowem polityka. Jedno z najwyażniejszych pytań postawionych w filmie dotyczy tego, jak skutecznie ją prowadzić, aby osiągnąć wyznaczone cele.

 Faraon Kawalerowicza w momencie powstania był dziełem nowatorskim, wyróżniającym się na tle współczesnych mu historycznych superprodukcji filmowych. Reżyser zdecydował się nadać filmowi kameralny charakter. Film przykuwa uwagę widza nie tylko trzymającą w napięciu fabułą, lecz także hipnotyzującą siłą filmowych obrazów, przekazujących jakąś cząstkę prawdy o świecie sprzed ponad trzech tysiącleci.

J. Bocheński, Sto zabobonów. Krótki filozoficzny słownik zabobonów

(http://sanctus.com.pl/zdjecia/2445.jpg)

 Dzieło to stanowi leksykon zabobonów filozoficznych. Stanowi ostrą krytykę filozoficznych nonsensów i logicznych przekłamań.
 We fragmencie poświęconemu pozytywizmowi autor wskazuje na negatywy tego prądu filozoficznego, który odrzuca wszelkie metody poznania z wyjątkiem nauk przyrodniczych. Jak zatem rozwiązać kwestie moralne czy zagadnienia filozoficzne? Zatem paradoksalnie epoka, której nazwa ma raczej pełen nadziei wydżwięk powinna nazywać się raczej „negatywizmem“. Za pomocą logicznych wytłumaczeń nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć na pytania, które nurtują ludzi od pokoleń.

J. Pilch, Dziennik

(http://culture.pl/sites/default/files/images/imported/literatura/okladki/dziennik%20%20%20jerzy%20pilch/dziennik%20jerzy%20pilch_6513741.jpg)

  W Dzienniku, obejmującym lata 2010-2011, Jerzy Pilch dzieli się błyskotliwymi przemyśleniami o przewrotnej naturze świata, w którym przyszło mu żyć. Czyni to z protestancką dokładnością, inteligencką przekorą i polemiczną pasją. Często też ucieka się do gorzkiej ironii i bolesnego sarkazmu, bez czego trudno wyobrazić sobie jego styl, lokujący go w czołówce pisarzy co się zowie modnych, czytanych, wręcz rozchwytywanych.

  Zbiór oznaczonych datami wypowiedzi Jerzego Pilcha odwołuje się do sytuacji dyktowanych niekiedy bieżącymi zdarzeniami, które pod jego piórem stają się jednak jedynie pretekstem do przemyśleń ogólniejszej natury. Zapiski pisarza zebrane w "Dzienniku" stają się przez to czymś więcej niż doraźnym tekstem interwencyjnym lub aktualnym felietonem. To prędzej mini eseje, w których znajdujemy zafrasowanie mędrca po raz kolejny apelującego do ludzkiego rozsądku, a zarazem - autorskie rozbawienie koniecznością ciągłego ciskania grochem o ścianę.

S. Chwin, Wiedeńska miłość Stacha W.

(http://www.dobre-ksiazki.com.pl/var/imagescache/1f/1f044d956cc58a596f59cd716a3fcb8a.jpg)

  Stefan Chwin w tekście Wiedeńska miłość Stacha W. niejako parafrazuje historię znaną każdemu z pozytywistycznej powieści "Lalka" Bolesława Prusa. Zamysł odświeżenia problematyki jest arcyciekawy. Autor korzysta tutaj z techniki przejaskrawiania, wręcz hiperbolizacji niektórych zachowań. Współczesny Wokulski, który jeździ porshe, metki jego ubrań sygnowane są nazwiskiem Saint Laurent, pachnie Hugo Bossem, jest najbogatszym Polakiem wg tygodnika Wprost itp. I mamy również Izabelę - drewnianą, głupiutką intrygantkę, lalę - czyli wiemy o co chodzi. Opowiadanie pełne humoru, ironii, kpiny oraz świetnie napisane (język stylizowany wg łacińskiej składni  z orzeczeniem na końcu zdania). 

M. Gretkowska, Obywatelka

(http://zazie.com.pl/wp-content/uploads/2012/09/DSC01987.jpg)

  Pełen przenikliwych obserwacji, ciepły i zarazem ironiczny dziennik, obejmujący kilkanaście miesięcy życia w Polsce do ostatnich wyborów. Gdy w 2006 roku autorka postanowiła założyć Partię Kobiet, inicjatywa spotkała się z szerokim oddźwiękiem, a nie kończący się wir wydarzeń pozbawił ją czasu dla rodziny i siebie samej. Gretkowska opowiada jak nasza polityka wygląda od akuchnia, jakie jest w niej miejsce kobiet i dlaczego tak trudno w Polsce zrobić wspólnie coś sensownego. Dokończenie trylogii, na którą składają się jeszcze aPolkaa i aEuropejkaa.

M. Szczygieł, Motyli dotyk Blanki M.

(http://www.mariuszszczygiel.com.pl/zdjecia/thumb_528.jpg)

  Mariusz Szczygieł - autor bloga, dziennika internetowego w jednym z postów przedstawił nam postać Blanki Matragi, w którym oprócz biografii znanej czeskiej projektantki opisał również Pragę. W tym opisie możemy dopatrywać się podobieństwa do twórczości pisarzy pozytywizmu. To właśnie w drugiej połowie XIX w. miasto stało się przedmiotem zainteresowania dla artystów. Ukazywali oni sprzeczności i kontrasty, tak samo zrobił Mariusz Szczygieł  w swoim blogu porównał dwa kraje, w których funkcjonowała Blanka - rozwiniętą Europę i Liban, w którym ludzie nie znali kart kredytowych, a pieniądze przechowywali w złotych szkatułkach. Takie przedstawienie społeczności, prawdy o świecie miało przyczynić się do rozwoju cywilizacyjnego oraz prowadzić ku lepszej przyszłości. 

J.W.Borejsza, Piękny wiek XIX

(http://cms.antykwariat.waw.pl//mfc/5/7/e/0/b6229a81e1e014eee7e3e4e802cdbbd8dbfa.jpg)

  Piękny wiek XIX autorstwa profesora Jerzego Borejszy to ceniony podręcznik do historii XIX wieku. Jest to zbiór esejów – dłuższych i krótszych – uszeregowanych ze względu na tematykę w sposób chronologiczny. Pracę prof. Borejszy można podzielić na dwie części. Pierwsza – większa – to eseje dotyczące sprawy polskiej ułożone w taki sposób, aby mogły one prezentować spójną ciągłość historyczną. Wiele z nich autor poświęcił historii Polski i jej miejscu w dziewiętnastowiecznej Europie. Można poznać dzieje emigracji politycznych po kolejnych powstaniach narodowych, koleje życia takich postaci jak Mazzini czy Garibaldi, emigracyjne losy Adama Mickiewicza czy działalność polityczną „niekoronowanego króla Polski”, księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Druga część to teksty podsumowujące i uogólniające – rozprawiające się z dziejami z pewnej perspektywy i w szerszym ujęciu. Oddzielnym typem są tutaj esej, które mają charakter biograficzny.

Wieżowiec Burj Khalifa

  (http://bi.gazeta.pl/im/fc/e9/ce/z13560316Q.jpg)

  Burj Khalifa to najwyższa budowla świata (828m), znajdująca się w Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Budynek oddany do użytku w marcu 2010r. liczy 168 pięter i mieści luksusowe pomieszczenia biurowe, mieszkalne i hotele. Dubajski wieżowiec  Burj Khalifa, nazwany został tak na cześć prezydenta Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Szejka Chalify bin Zajda. Ogólny wygląd Burj Khalifa nawiązuje do kwiatu pustyni oraz architektury islamu. Inspiracją dla architekta Adriana Smitha podczas tworzenia projektu był dekoracyjny kwiat błonczatki (Hymenocallis). Wplótł on także w projekt elementy zaczerpnięte z tradycyjnej islamskiej architektury.